#13 Geplant aan de waterstroom

De zomer loopt op het einde. De dagen worden korter en minder warm. Kou, regen en storm liggen voor ons. 

In deze tijd van het jaar loop je de ene dag in een ’t shirt en op blote voeten, de andere dag heb je echt een vest en sokken nodig om je een beetje behaaglijk te voelen.

En is het zo ook niet in ons leven? De ene dag start je vol energie en ideeën. Ga je opgewekt naar je werk. De andere dag ben je vermoeid en sleep je je de werkdag door. In de herfst en winter verlangen we vaak hevig naar de warmte van de zomer. De zomer die nu bijna achter ons ligt. En in de zomer klagen we weer over de hitte.

Zomer en winter, lente en herfst ze lijken tegenover elkaar te staan, zoals hitte en kou, nieuw leven en afsterven van leven. Toch is het een hele mooi cyclus, de een staat niet tegenover de ander, maar ze horen bij elkaar, vormen een eenheid van verstilling, nieuw leven, bloei en afsterven om nieuw zaad te geven. Hoe wonderlijk mooi is dat geschapen. Een zichtbaar geschenk van God om ons dicht bij Hem te houden. Ons te laten zien hoe Hij voor ons zorgt, hoeveel Hij van ons houdt.

Zoals we in ons dagelijks leven soms worstelen met een gebrek aan energie of lusteloosheid. Zo kan dat ook in ons geestelijk leven het geval zijn. Donkere dagen waar je kilte ervaart en God zo ver weg lijkt. Waar het Bijbellezen en de Bijbelstudie niet vanzelf gaan, maar een strijd zijn. Waar de woorden die je leest niet binnen lijken te komen.  Het bidden soms gewoon niet lukt.  

Hoe goed is het dan te weten dat de Heere niet loslaat. Zelfs als Hij ver weg lijkt, is Hij dichtbij. Daar mogen we altijd op vertrouwen. En ook dat vertrouwen komt bij Hem vandaan. Niet wij zetten de eerste stap. Nee, dat heeft Hij gedaan. De Heere sloot een verbond met Adam, met Abraham, met ons. Niet andersom. Zo mogen ook wij erop vertrouwen dat de Heere ons wil helpen en ondersteunen. Juist als we het moeilijk hebben.

Ik persoonlijk heb veel troost en hulp gehaald uit de tekst in Jeremia 17: 7 en 8.

Gezegend is de man die op de HEERE vertrouwt, wiens vertrouwen op de HEERE is als een boom die wateren geplant is en die zijn wortels laat uitlopen bij een waterloop. Hij merkt het niet als er hitte komt. Zijn blad blijft groen. Een jaar van droogte deert hem niet en hij houdt niet op vrucht te dragen.

Niet meteen. De eerste keer toen ik deze tekst las vond ik hem lastig en niet helpend voor mij. Totdat ik hem beter ging bekijken en mezelf afvroeg wat is vertrouwen. Vertrouw ik op de Heere? Het antwoord op die vraag is: ‘Ja’. Daar hoef ik niet over na te denken. Hij is mijn steun, mijn rots. En als je dan verder leest, dan zegt de Heere tegen je: ‘Dan ben je bij wateren geplant’. En niet zomaar bij water, maar bij het Levende Water.’ Gevoed uit de Bron. De Heere Jezus is de Bron van Levende Water. En daar mogen wij, als we op de Heere vertrouwen onze wortels in uit laten lopen.

Dat betekent niet dat de Heere ons een zorgeloos leven belooft. Er zullen tijden van hitte, tegenslagen, moeite, zorgen, pijn en verdriet komen. Er zal droogte zijn waarin het moeilijk is om dicht bij God te leven. Bij de een meer dan bij de ander, maar iedereen kent deze periodes in zijn leven. Maar hoe troostrijk is het dan om te lezen dat omdat we geworteld zijn in het Levende Water we niet zullen verdrogen, maar groen zullen blijven en vrucht mogen dragen alle dagen van ons leven. Ook als alles tegenzit. De een zal meer en grotere vruchten dragen dan de ander en ook dat is goed. Alles wat je doet uit een oprecht hart en in vertrouwen op God is van God gegeven en gezegend. Groot of klein, geen tegenstelling maar een aanvulling.

Zo staan we als gelovigen geplant aan de waterstroom van onze Heere. En juist als je leven droog en levenloos voelt mag je water halen uit die stroom. Mag je troost putten uit de wetenschap dat God je niet loslaat, dat Hij juist op dat moment er voor je wil zijn. Laten we dan ook elkaar tot steun zijn in tijden van hitte en droogte, maar ook van warmte en overvloed. Ieder heeft zijn eigen plekje aan het water en geeft de vrucht die hij kan dragen. Samen mogen we zorgen voor een overvloedige oogst aan vruchten. Laten we bidden dat wij in het komende winterwerk elkaar mogen ontmoeten aan die waterstroom om elkaar te helpen vrucht te dragen.

 

#12 Rust en tijd.

De vakantie is voor de meeste van ons al bijna voorbij. Voor mij wel in elk geval. En wat mij is opgevallen, misschien ook wel omdat het mij al een tijd bezighoudt, is dat we de afgelopen weken heel veel hebben gehoord over rust. Rust zoeken, rust nemen. En hoe vaker ik het woord type hoe vreemder het woord wordt. Waarom is iedereen opzoek naar rust of waarom horen we zoveel over dit ene woordje. Waarom is rust zo belangrijk? Ook in de preken van de afgelopen tijd werd er aandacht aan gegeven.
Rust. In het woordenboek staat erachter: “toestand die intreedt bij het ophouden van vermoeienis of inspanning”. Dit gaat over de lichamelijke rust. Maar is dat de rust die wij zoeken?
Rust in je hoofd en in je ziel, geestelijke rust, is dat niet hetgeen waar het eigenlijk om gaat? Lichamelijk uitrusten dat lukt meestal wel, vooral in een vakantie. Helaas niet altijd soms is er een andere oorzaak waarom het niet lukt om lichamelijk uit te rusten om reserves op te bouwen. Soms is alle energie gewoon op. Dat maakt het ook lastiger om geestelijk tot rust te komen. Zoveel zaken die nog moeten en die gewoon weg niet lukken. Hoe vind je dan geestelijke rust?
In de Bijbel lezen we ook veel over rust. Al in Genesis wordt duidelijk hoe belangrijk het voor God is dat wij rust nemen in ons leven. God schiep de hemel en de aarde en neemt daarna rust om van Zijn schepping te genieten. En ons schenkt Hij de zondag, een rustdag voor het lichaam en voor de geest Genesis 2:2 - 3 Toen God op de zevende dag Zijn werk, dat Hij gemaakt had, voltooid had, rustte Hij op de zevende dag van al Zijn werk, dat Hij gemaakt had. En God zegende de zevende dag en heiligde die, want daarop rustte Hij van al Zijn werk, dat God schiep door het te maken. Een dag om te genieten van Gods Woord en schepping.
Ook in het Nieuwe Testament spreekt Jezus erover. In Mattheus 11: 28 staat: “Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.” Schuilen bij Jezus en Hij zal je rust geven. Dat is wat we moeten doen. We weten het, maar het is vaak zo moeilijk om het ook daadwerkelijk te doen. Tenminste ik vind het lastig. Ik hou alles graag in de gaten, hou zelf de touwtjes in handen en heb moeite om de controle uit handen te geven. Geen goede combinatie om tot rust te komen. Toch probeer ik het telkens weer opnieuw.

Rust heeft alles te maken met tijd. Tijd die je inplant voor jezelf en voor de Heere. Als je de tijd neemt om stille tijd te hebben met de Heere geeft Hij je de kracht om te doen wat nodig is. Niet wat jezelf zou willen, maar wel wat goed is. Maarten Luther deelde eens mee dat hij die dag meer tijd dan gewoonlijk moest vrijmaken om te bidden, omdat hij het zo druk had.
Dat hielp hem om zo'n drukke dag door te komen. Een les voor ons allemaal. Tijd doorbrengen met God, geeft rust in je leven.

Maar dan blijven alle taken, alle dingen die we moeten doen nog over. Hoe daarmee om te gaan. Een collega las eens op de startvergadering van het nieuwe schooljaar het volgende verhaal voor. Het hangt nog altijd in onze personeelskamer en ik wil het hier ook graag met jullie delen.

De klok was pas gemaakt en de klokkenmaker zette haar op een plank bij de winkel. Twee oudere klokken, die ernaast stonden, tikten goed hoorbaar de seconden weg. “Wel” zei één van hen tegen de nieuweling, “je bent dus je leven begonnen. Het spijt me voor je. Als je vooruitziet en weet hoeveel tikken nodig zijn om een jaar door te komen, dan zal het je nooit lukken. Het zou beter zijn als de klokkenmaker je nooit had opgewonden en je slinger in beweging had gezet”.
“Tsjonge”, zei de nieuwe klok, “ik heb er nooit over nagedacht, hoeveel tikken ik per jaar moet doen”. “Denk er maar eens over”, zei de oude klok. En zo begon de nieuwe klok de tikken te tellen. “Voor iedere seconde twee tikken, dat is 120 per minuut,” rekende ze uit. “Dat is 7200 per uur; 172.800 per dag; 1.209.600 per week en dat 52 weken lang, dat is in totaal 62.899.200 per jaar. ONTZETTEND!” De klok kreeg onmiddellijk een zenuwinzinking en hield op met tikken.
De klok aan de andere kant, die gedurende het gesprek gezwegen had, zei nu: “Dwaas! Waarom luister je naar zulke woorden? Die oude klok is al jaren ongelukkig. Niemand wil haar kopen. Ze staat maar in de winkel en wordt stoffig. Omdat ze zo ongelukkig is, probeert ze iedereen ongelukkig te maken.”
“Maar” de nieuwe klok snakte naar adem, “ze heeft gelijk. Ik moet haast 63 miljoen tikken per jaar afwerken. En ze hebben gezegd dat ik wel meer dan 100 jaar zou moeten werken. Weet je wel, hoeveel tikken dat zijn? Zes miljard 300 miljoen; dat kan ik nooit!”
“Hoeveel moet je tegelijk tikken?” vroeg de wijze oude klok.
“ Wel, ik denk één tegelijk,” antwoordde de nieuwe klok
“ Nu dan. Dat is toch niet zo moeilijk? Probeer het maar, samen met mij. Tik-tak, tik-tak. Zie je wel hoe gemakkelijk het is? Maar één tegelijk.” De klok begreep het en ze zei: “Ik geloof dat ik het wel kan. Vooruit dan maar.” En ze begon weer te tikken.
“Nog iets,” zei de wijze oude klok. “Denk nooit aan de volgende tik, voordat je de laatste getikt hebt.” Voor zover ik heb begrepen, was dat 75 jaar geleden en de klok tikt nog heel regelmatig, één tik tegelijk.
Toen Jezus tegen zijn discipelen zei: “Weest daarom niet bezorgd voor de dag van morgen, want die dag zal voor zichzelf zorgen,” zei Hij eigenlijk: “Probeer niet tegelijkertijd de last van vandaag en van morgen te dragen.

Dat is wat ik ook elke dag weer opnieuw probeer. Starten met stille tijd met God en daarna mijn werk, een opdracht per keer, tik na tik.
Ik bid dat dit ook voor u een hulp mag zijn. Ook als straks het winterwerk in de kerk weer zal beginnen. Een drukke tijd na de rust van de zomer. Maar niet alles hoeft tegelijk, laten we stap voor stap, tik na tik samen met de Heere en met elkaar het werk oppakken en uitvoeren. Laten we de tijd nemen om elkaar te bemoedigen en te steunen. Samen in de Naam van Jezus, samen zijn we Gods schepping en kerk. Laten we het dan ook samen doen, rustig aan de tijd nemen voor gebed en werk.

Alina

 

#11 Het Woord is bij ons gekomen.  

Ik hou van de woorden waarmee Johannes zijn evangelie begint

“In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God.” Johannes 1:1

Hoe mooi het om te weten dat God al van het begin van de schepping Zijn Woord wil geven als houvast voor ons. Woorden waar we op terug mogen vallen als alles tegenzit en we geen licht, maar enkel duisternis zien.

Nu houd ik sowieso van woorden, van lezen en van spreken. Ik kan genieten van het lezen van gedichten, verhalen en boeken. Maar ook van het luisteren naar muziek of een mooie podcast. En in deze tijd van het jaar is er ook tijd voor. De dagen worden korter en ’s avonds heb je minder te doen. Maar maken we er ook tijd voor. En welke woorden lees of hoor je dan?

In de wereld om ons heen is kerst verworden tot een gezellig samenzijn, wordt de duisternis verdreven door kerstverlichting. Klinken er kerstliederen en verhalen zonder boodschap. De supermarkten maken reclame voor de heerlijkste gerechten die je in korte tijd op tafel kan zetten, zodat het er perfect uitziet, maar je er niet veel voor hoeft te doen. Tuincentra zijn gevuld met kerstartikelen en overal branden lampjes en straalt het gezelligheid uit.

En ik geniet daar ook van en soms vind ik het lastig om daar een balans in te vinden. Het mag toch ook gezellig zijn. Familie, lekker eten, knus en kneuterig bij elkaar.

Maar kerst toch meer dan dat. Kerst is bovenal stil worden en luisteren naar Gods Woord, naar engelengezang. Stil en eerbiedig knielen bij Jezus. En dan hoeven we niets mee te brengen, alleen een open hart en lege handen, zodat God ze kan vullen met Zijn liefde en kracht. We hoeven geen mooie woorden en beloften, die we waarschijnlijk toch niet kunnen waarmaken, mee te nemen naar de kribbe. Stil zijn en luisteren naar Gods Woord en er niet over zwijgen.

Zoals eens de herders deden.

En het geschiedde , toen de engelen  van hen weggegaan waren naar de hemel, dat de herders tegen elkaar zeiden: laten wij dan naar Bethlehem gaan en dat woord zien dat er geschied is, dat de Heere ons bekendgemaakt heeft. En zij gingen met haast en vonden Maria en Jozef, en het Kindje liggend in de kribbe. Toen zij het gezien hadden , maakten zij overal het woord bekend dat hun over dit Kind verteld was. En allen die het hoorden, verwonderden zicht over wat door de herders tegen hen gezegd werd. Maar Maria bewaarde als deze woorden en overlegde die in haar hart. Lukas 2: 15-19

Hoe mooi is het dat wij deze woorden mogen lezen, dat God door Zijn Woord tot ons wil spreken. En dan ben ik dankbaar dat ik geen moeite heb om woorden te vinden om duidelijk te maken wat ik wil zeggen.

Want ook dat is niet vanzelfsprekend. Op school merk ik bij leerlingen dat soms dat gewoon niet lukt. Dat ze huilen uit onmacht, omdat ze niet kunnen verwoorden wat ze willen zeggen of niet begrijpen wat er wordt gezegd. Dat ze de regels van het spel niet snappen. Dat hun klasgenootjes hen niet begrijpen en hen daarom onbewust negeren.  En dat het moeilijk is om hun woorden te geven, zinnen waarmee ze wat kunnen, omdat het moeilijk is deze te onthouden.

Wat een zegen is het dat wij de Bijbel gekregen hebben, zodat wanneer we zelf geen woorden kunnen vinden, we Zijn woorden mogen gebruiken. 

Dat we mogen weten dat God altijd luistert ook naar onze onvolmaakte zinnen en woorden. Dat we mee mogen zingen met David, Maria, de engelen, Elizabeth, Zacharias en Simeon. Zij zongen lang geleden al over Gods liefde voor ons. Over het Licht dat komen zal. Jezus is het Licht van deze wereld, Hij schijnt in onze duisternis.

En hoe duister is deze tijd. Zoveel ellende, oorlog en misbruik van macht. Dichtbij en ook ver weg, zichtbaar en onzichtbaar. Wat als je dan geen verwachting hebt, geen uitweg ziet? Hoe leeg en uitzichtloos is dan de toekomst.

In die eenzaamheid roept God en zingen de engelen. Wees daarom stil en luister naar de woorden van God. Lang geleden beloofde Hij de Messias, de Verlosser al aan Adam en Eva. En heel de Bijbel door komt deze belofte terug. En nu is hij vervuld. Jezus kwam als Kind naar deze aarde om onder ons te wonen en ons te redden, zodat we eeuwig bij God mogen zijn. 

Laten we dan deze kerst zingen van Gods liefde voor ons en zijn Licht verspreiden in deze duistere wereld. Zoals een kinderlied zingt:

In het begin was het Woord
en het Woord was bij God, bij God
Het Woord was bij God
En het Woord was God.

Het Woord is bij ons gekomen,
Het kwam als een Licht in de nacht
Om onder de mensen te wonen,
Maar wie had een Kindje verwacht.

Het Woord is aan ons gegeven,
Al lang van te voren beloofd
De weg en de waarheid, het leven
Voor wie in dat Kindje gelooft…

God is altijd om ons heen met Zijn liefde, kracht, troost en zegen. Laten we stil zijn en luisteren naar Zijn Woord dat ook nu nog klinken mag en uitzien naar het Licht dat er altijd was en er altijd zal zijn.

 

 

 

#10 Wandelen in het licht. 

Het is een tijdje stil geweest. Soms lukken dingen niet zoals je wel zou willen. En één van de dingen die ik heel lastig vind is het vinden van een balans tussen activiteiten die energie geven en activiteiten die energie kosten. En helaas, sommige zaken die veel energie kosten, kun je niet zomaar overslaan. Ook zaken die je normaal gesproken energie geven, kunnen je soms helemaal leegtrekken. Dat maakt het lastig om alle ballen van het leven in de lucht te houden. Wil ik dan misschien teveel? Ja, waarschijnlijk wel. Maar ik zou niet weten wat ik zou moeten afzeggen, naast de dingen die ik nu al heb opgegeven. Vaak met toch wel pijn in mijn hart. Geen hobby hebben is een probleem, maar heel veel hobby’s hebben ook. En dus zoek ik elke dag opnieuw naar wat ik aankan en wat eigenlijk te veel is. Het schrijven van een blog, is niet heel erg intensief, maar kost wel tijd en ook dat is er niet in overvloed. Zo moet ik nu eigenlijk mijn was gaan ophangen. Dat is ook zo’n hopeloos karwei, net als je denkt dat je de was klaar hebt, heeft de wasmand zich alweer gevuld met een nieuwe voorraad. Die wasmand lijkt echt nooit leeg te raken of te blijven. En dus leidt ik nu aan uitstelgedrag. Ik hang hem straks wel netjes op.

Ook deze tijd vraagt veel, steeds weer aanpassen wat mag wel en wat mag niet. Mondkapjes zijn weer een onderdeel van het straatbeeld en we zijn weer allemaal vroeg thuis. Het omgaan met elkaar is weer aan regels gebonden en omdat je je gedraagt tegen je natuur in, kost dat mij veel energie. Ook mijn werk kost in deze tijd veel extra energie. Veel kinderen zitten of zaten in quarantaine. Het draaien van het normale rooster lukte regelmatig niet, omdat er leerlingen niet waren en er dus ook weer online les, in mijn geval extra begeleiding, moest worden gegeven. En computers en ik zijn niet de allerbeste vrienden.  En communiceren via een beeldscherm zal dat ook nooit worden.

Wat wel energie blijft geven is de stille tijd. ’s Ochtends vroeg als iedereen nog op bed ligt, heerlijk alleen beneden en dan bezig zijn met het Woord van God. Dat is een gewoonte die ik niet meer wil opgeven. Het levert zoveel op. Op dit moment leven we toe naar kerst. En deze eerste week staat in het teken van licht. Te beginnen bij de schepping ervan.

 

Genesis 1:3- 5 En God zei: Laat er licht zijn! En er was licht. En God zag het licht dat het goed was; en God maakte scheiding tussen het licht en de duisternis. En God noemde het licht dag en de duisternis noemde Hij nacht. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest: de eerste dag.

 

God schiep de aarde in delen. Niet alles in één keer. God nam zijn tijd ervoor en elke keer keek Hij en zag dat het goed was. Pas op de vierde dag schiep hij de hemellichamen, waar vanuit het licht zich verspreidt. De zon overdag en de maan in de nacht. 

 

Genesis 1:14-19.En God zei: Laten er lichten zijn aan het hemelgewelf om scheiding te maken tussen de dag en de nacht; en laten zij zijn tot tekenen, en tot aanduiding van vaste tijden en van dagen en jaren! En laten zij tot lichten zijn aan het hemelgewelf om licht te geven op de aarde! En het was zo. En God maakte de twee grote lichten: het grote licht om de dag te beheersen en het kleine licht om de nacht te beheersen; en ook de sterren. En God plaatste ze aan het hemelgewelf om licht te geven op de aarde, om de dag en de nacht te beheersen en om scheiding te maken tussen het licht en de duisternis. En God zag dat het goed was. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest: de vierde dag.

 

Wat voor mij zo troostvol is dat we dus niet alles in één keer hoeven te kunnen. We mogen er best wat langer over doen, als we maar niet opgeven. Het hoeft niet in een keer perfect te zijn.  En we hoeven niet alles te weten om in Gods licht te wandelen en Gods licht door te geven. De maan weerspiegelt het licht van de zon en stuurt het naar de aarde. Wij mogen Gods licht weerspiegelen, doorgeven en daarvoor hoeven we niet bijzonder intelligent te zijn of heel veel Bijbelkennis voor te hebben. Een mooi vers dat ik pas ontdekte, het stond altijd al in de Bijbel en heb het ongetwijfeld vele malen gelezen, maar pas nu ging het spreken, is

 

Psalm 119:130  Het opengaan van Uw woorden geeft licht, het schenkt eenvoudigen inzicht.

 

Zo eenvoudig is het. Door te lezen in Gods Woord wil Hij je het licht geven. Je hoeft echt niet alles te begrijpen om Zijn aanwezigheid op te merken of te voelen. Hij wil jou licht zijn, Hij wil jouw krachtbron zijn, Hij is jouw beschermer en jij mag zijn lichtdrager zijn. Het enige wat Hij vraagt is om Zijn Woorden te lezen. God zal de rest doen, als je naar Zijn Woorden luistert.

Dat geeft mij rust en energie. Ik hoef niet perfect te zijn en alles in één keer te kunnen of te begrijpen om te wandelen in het Licht. Want dat is nu juist waarom God zijn Zoon gaf, onze Heere Jezus Christus. Hij is het Licht der wereld. Wie hem volgt zal het licht des levens hebben.

Laten we daar aan denken als we in deze donkere tijd de lichten aan doen, of een kaarsje aansteken.

God heeft alles voor ons gedaan. Hij is het Licht de wereld. Wij mogen wandelen in Zijn Licht.

 

 

 

#9 Tijd voor God, Tijd voor jezelf

Bijna vakantie, op school zijn we alles aan het afronden. De plannen die we hadden voor dit afgelopen jaar hebben we geëvalueerd. Is het gelukt hebben we ons doel behaald? Eén ding staat vast de kinderen hebben hard gewerkt en echt hun best gedaan. Maar niet alles is gelukt. Toch zijn we trots op wat we hebben bereikt. Het was geen gemakkelijk jaar, de lockdown en de gevolgen van het thuisonderwijs worden nu zichtbaar. We hebben ons best gedaan, maar lesgeven via een computerscherm is niet fijn en heeft zijn beperkingen. De laatste maanden mochten we gelukkig weer naar school, maar voor een aantal leerlingen was dat niet genoeg om hun doelen te halen. Toch hebben we het jaar goed afgesloten. Iedereen is vooruitgegaan op zijn eigen leerlijn en dat is iets om te vieren en dat hebben we gedaan.  Nog een paar dagen en dan gaan de school dicht. Nou ja, er zullen geen kinderen zijn en we geven geen les, maar er moet nog wel wat gebeuren voordat we volgend schooljaar weer fris en fruitig kunnen starten met schone lokalen en nieuwe spullen.

 

De plannen voor de vakantie beginnen ook vorm te krijgen en het belangrijkste wordt uitrusten en heerlijk bezig gaan met al die dingen waar we al tijden niet echt aan toe komen. Want het leven is druk en intensief. Zo druk dat we soms de belangrijke dingen vergeten of naar de zijlijn duwen. Dat was bij mij ook zo met het houden van stille tijd. Tijd voor de Heere, om in Zijn Woord te lezen en met Hem te spreken. Oh, ik las regelmatig in mijn Bijbel en dacht er ook over na. Maar het bleef niet hangen. Het was te vluchtig en te hapsnap. Niet zoals ik het wilde. Maar ja, wanneer heb je tijd, rust en genoeg energie.

 

Waarom zorg je niet dat je tijd hebt? Vroeg een vriendin vorig jaar. Je plant alles in, waarom dat niet. Ze had gelijk, maar wanneer dan. Dat was nog voor Corona, dus ik was soms echt alleen thuis. Onvoorstelbaar tegenwoordig, maar waar. Meestal was dat ’s middags en was ik te moe, of lag er in de ochtend zoveel werk dat ik er ook geen rust voor had. Maar nu wil het zo zijn dat ik al erg vroeg wakker wordt en dan door de pijn niet meer lekker lig. Dus ga ik eruit. En dan is het stil in huis en ben ik alleen beneden. Heerlijk rustig. Zo ben ik begonnen. Heel simpel met het lezen van het Bijbelboek Psalmen, mijn lievelingsboek. Maar alleen lezen was niet wat ik wilde. Dus ben ik begonnen met elke ochtend een psalm te lezen gewoon van psalm 1 tot 150 en uit elke psalm het vers of de verzen op te schrijven die mij op dat moment het meest aanspraken. Oké, psalm 119 heb ik niet in één keer gelezen, maar opgebroken in stukken. Dat was fijn, maar wat na psalm 150. Ik heb er even over nagedacht om het ook met de andere Bijbelboeken op die manier te doen, maar dat was niet wat ik wilde. Dus heb ik een tijdje een gebedsdagboek erbij gebruikt, maar dat paste niet bij wat er op dit moment allemaal gebeurde. Nu werk ik met een boekje van Wilma Poolen: “Start to write”. En dat is heel fijn. Zij geeft verschillende manieren om een gedeelte te lezen en daarover te schrijven in de vorm van een gedicht, samenvatting of woordweb.  Je kiest een regel of woord dat je erg aanspreekt in de tekst en schrijft daar jouw gedachten bij. Dat wissel je af. Heel fijn om zo de mooie dingen te ontdekken en erover na te denken.  Deze tekst wil ik met jullie delen:

 “Dan zult u Mij aanroepen en heengaan, u zult tot Mij bidden en Ik zal naar u luisteren.
U zult Mij zoeken en vinden, wanneer u naar Mij zult vragen met heel uw hart.
Ik zal door u gevonden worden, spreekt de HEERE.”  Jeremia 29 : 12- 14a

De Heere zal naar mij luisteren
Ik zal zoeken en hem vinden
Hoe wonderlijk groot is Zijn liefde voor mij
De Heere zal naar mij luisteren
Op al mijn vragen antwoord geven

Hij weet wat goed voor mij is
De Heere zal naar mij luisteren
Ik zal zoeken en hem vinden

En lukt het een dag een keer wat minder. Dat is niet erg. We mogen steeds weer opnieuw beginnen, als we dat maar doen samen met de Heere. Hij wacht ons telkens weer op, met open armen en hart vol liefde. Bij Hem is er telkens weer de mogelijkheid om opnieuw te starten, met een schone lei en nieuwe plannen om dicht bij Hem te leven. En als we bij het evalueren ontdekken dat niet alle doelen zijn bereikt, vieren we wat wel is gelukt en dat het gelukkig allemaal niet van ons afhankelijk is. In het vertrouwen dat God er altijd voor ons zal zijn. Vandaag, morgen, overmorgen, ja, tot in eeuwigheid.

Een fijne vakantie,

Alina

 

#8 Lente

Op het moment dat ik deze blog schrijf ziet het er niet echt lenteachtig uit. De lucht is grijs en het motregent al de hele tijd. Maar gisteren was een heerlijke lente dag. Zonnig met van die leuke schapenwolkjes, een heerlijke dag om in de tuin te werken. Nu is onkruid wieden niet echt het leukste werk, maar als het klaar is geeft het wel een voldaan gevoel. Helaas is nog maar de helft van de tuin af, want meer lukt nog niet. Maar morgen is er weer een dag.

Ik geniet elke keer weer van al de plantjes die weer uit de grond komen, de struiken die uitlopen en gezaaide plantjes die opkomen. Er staan hier al heel wat plantjes te wachten om buiten geplant te worden, maar nog even wachten tot half mei. Dan mogen ze in de volle grond.

Ook hebben we een hele verzameling van de moestuintjes van de Albert Hein. Kijken wat daar allemaal van op komt. Vorig jaar was het een beetje een zielig geheel, maar misschien gaat het dit jaar beter. Nu heb ik niet zulke groene vingers, maar gelukkig anderen hier in huis wel.

Over die moestuintjes las ik een mooi stukje. De moestuintjes die je dit jaar krijgt bestaan uit twee stukjes, je spaart ze als maatjes. De pluksla is het maatje van de klaproos. De reden is dat pluksla gevoelig is voor bladluis, deze bladluis wordt gegeten door lieveheersbeestjes en de klaproos trekt deze lieveheersbeestjes aan. Een goed duo dus, ze hebben elkaar nodig om optimaal tot bloei te komen.

Dit kunnen we ook doortrekken naar ons dagelijks leven. Wij staan ook niet alleen, er zijn anderen in ons leven die ons helpen, steunen en waar we op kunnen vertrouwen dat ze ons tot bloei laten komen.

Ondertussen is er al een jaar corona. Het zou bijna normaal worden om afstand te houden, elkaar online te zien of te horen. Maar het is toch maar een slap aftreksel van het echte ontmoeten en zien. Zo ook de kerkdiensten en alhoewel ik het ook wel fijn vindt om als gezin naar de dienst te luisteren, toch merk ik hoe belangrijk het is om als gemeente op zondag samen te komen.

Net als de moestuinmaatjes elkaar nodig hebben om tot optimale bloei te komen, zo hebben wij elkaar ook nodig. In mijn eentje kan ik de “bladluis” van de verleiding en de zonde in mijn leven niet de baas. In mijn eentje achter mijn voordeur kan ik maar moeilijk optimaal tot bloei komen in mijn relatie tot Jezus. We hebben de kerk nodig, we hebben de eredienst nodig, we hebben elkaar als broeders en zusters nodig. Dat merk ik nu meer dan ooit.

Want er is nu zoveel wat we niet weten van elkaar, verdrietige zaken maar ook blijde gebeurtenissen komen en gaan zonder dat andere het merken. Hierdoor missen we ook de troost en de liefde die we door ons geloof in Jezus Christus mogen doorgeven aan anderen. De broederliefde die ons geloof levend houdt wordt op afstand gehouden, doordat we elkaar niet meer ontmoeten en zien.

Gelukkig is er de online kerkdienst en horen we elke zondag van Gods grote liefde voor ons, maar we kunnen het niet delen. We kunnen elkaar niet vertellen wat ons opviel of waar we blij van werden. En dat is een groot gemis.

Laten we daarom allen bidden dat kerkdeuren snel weer opengaan voor alle gemeenteleden. Laten we de Heere bidden dat Hij de corona, de pandemie verslaat. Het is wel gebleken dat wij het niet kunnen, maar wij hebben een God die almachtig is en wonderen doet. Ook nu nog. Laten wij daarom niet ophouden Hem om hulp te vragen. Ik doe het dagelijks en weet God zal helpen op Zijn tijd en op Zijn wijze. Daar vertrouw ik op, net zo vast als dat ik weet dat na deze grijze lentedag er ook weer een zonnige lentedag zal komen. Bidt u en jij met me mee, zodat Christus moestuin niet verschrompeld maar tot bloei komt!

Alina

 

#7 Het is Winter

Wat verlang ik naar de lente. De zon die weer schijnt, de natuur die gaat uitlopen. Als ik naar buiten kijk is het somber en kil. De dagen zijn kort en de nachten zijn lang. Geen wonder dat depressie en neerslachtigheid op de loer liggen. Het is dat ik een redelijk optimistische inslag heb, maar anders zou ik het ook niet meer zien zitten.

Er is ook niets leuks meer te doen. Iedereen leeft steeds meer op een eilandje. Er gaan dagen voorbij dat je niemand anders spreekt dan je huisgenoten en nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik in een huis vol mensen woon. Maar als je alleen woont, gaan er dagen voorbij zonder dat je met iemand hebt gesproken.

Het is winter. Zowel in de natuur als in deze periode van ons leven. Ook in ons eigen leven ervaren we een wisseling van seizoenen. Je wordt geboren, je groeit op, je wordt ouder en je sterft. In Prediker 3 lezen we dat er voor alles een tijd, een eigen seizoen is. Er zijn tijden waarop we met volle teugen van het leven kunnen genieten, maar er zijn ook tijden waarop het leven soms zwaar en moeilijk is. Prediker 3:1-2

Voor alles wat gebeurt is er een uur,
een tijd voor alles wat er is onder de hemel.
Er is een tijd om te baren
en een tijd om te sterven,
een tijd om te planten
en een tijd om te rooien.

Door alle beperkingen die we nu hebben door het corona-virus is het ook winter in ons eigen leven. Een periode waarin alles somber is, geen gezelligheid of uitzien naar iets leuks. Koud en kil is het contact. Zelfs als je elkaar ontmoet is er afstand. Troost geven door een knuffel of een arm om de ander heen kan niet. Het is allemaal ongemakkelijk en raar.

Maar wat een troost. Na de winter komt er weer een lente. Licht, vrolijkheid en nieuw leven en meer mogelijkheden om er even uit te gaan. Te genieten van wat God ons allemaal geeft. God heeft het immers zelf beloofd aan Noach: Genesis 8:22

Voortaan, al de dagen van de aarde,
zullen zaaitijd en oogsttijd, koude en hitte,
zomer en winter, dag en nacht niet ophouden.

Na de zondvloed mag Noach het weten. God zal niet ophouden om voor ons te zorgen. Niet omdat Hij onze zonden niet meer ziet, die zijn immers door de zondvloed niet verdwenen, maar omdat Hij geduld met ons heeft.

Noach bouwt een altaar en brengt offers voor de HEERE en de HEERE ziet naar hem om. Hij geeft Noach en ook ons de belofte dat er nooit meer een zondvloed zal komen. Niet dat er geen rampen meer zullen plaatsvinden, maar nooit meer zal God de hele schepping vernietigen.

Wat moet het voor Noach moeilijk zijn geweest om dit offer te brengen. In de ark heeft hij alle mogelijke moeite gedaan om de dieren in leven te houden en nu offert hij van de reine dieren en de vogels, hij verbrand ze op een aarde die vol ligt met slib en waar alles wat leefde is weggevaagd. Kun je op deze aarde nog wel leven. De aarde is opnieuw woest en leeg. Noach weet dat er naast zijn gezin geen mensen meer op de aarde leven. En dan toch offeren, toch danken.

Voor ons gevoel is deze winter ook somber, eenzaam en leeg. Niets mag of kan. Zal het wel goed komen. Zal het ooit weer beter worden. Kunnen we in deze periode nog wel danken. Is er nog wel iets om dankbaar voor te zijn? Durven wij datgene te offeren wat er nog over is?

Het kan. Want God omringt ons nog steeds met Zijn liefde en Zijn zorg. God heeft nog steeds geduld met ons en ook nu zal het weer lente en zomer worden. En zoals Mark Rutte in de persconferentie zei, zal er dan ook weer meer mogelijk zijn. Aan het begin van de lente zouden de maatregelen versoepelt kunnen worden. Tenminste die hoop sprak hij uit en daar houden we ons aan vast. Zouden we ons dan niet nog veel meer vasthouden aan wat de HEERE ons in de Bijbel belooft?

Na elke winter komt er een nieuwe zomer, dat zal niet ophouden. En dat is geen misschientje, maar zekerheid.

Op de drooggevallen aarde bouwt Noach een altaar. Eeuwen later heeft de HEERE zelf ook een altaar gebouwd op Golgotha. Daar stierf onze HEERE Jezus Christus voor onze zonden. Na het offer van Noach bleven de zonden bestaan, maar het offer van Jezus heeft alle zonden weggevaagd. Wat een wonder van liefde. En daarom zal het steeds weer voorjaar en zomer worden.

Of je nu heel blij wordt van de winter op juist heel verdrietig, ook aan deze winter komt een einde. God beloofde ons na de zondevloed dat de seizoenen zich altijd zouden afwisselen: ‘Voortaan zal er altijd een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te maaien. Er zal altijd kou zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht. Nooit houdt dat op, zolang de aarde bestaat.

Ook zal er een einde komen aan deze corona-periode. Zullen we weer bij elkaar mogen komen om God te loven en te aanbidden. Zullen de kerkdeuren weer opengaan en zullen we elkaar daar weer mogen ontmoeten. Laten we tot die tijd naar elkaar omzien, elkaar bemoedigen en uitzien naar de lente. Want die komt!

Alina

 

#6  Het wordt kerst!

We leven nu in de Adventstijd. Advent een tijd van vooruitkijken naar het Wonder van Kerst. Een tijd van vreugde en verlangen, van gezelligheid en samen zijn. Samen… daar hebben we op dit moment allemaal behoeft aan. Maar… het kan en mag nu even niet.

Alle nieuwe maatregelen rondom Corona, alle beperkingen en aanpassingen. Dat is best wel weer even schakelen. Het kost tijd voordat de realiteit en impact van alle nieuwe maatregelen is doorgedrongen. Wat mag wel en wat mag niet. Wat moet ik allemaal doen en hoe moet het allemaal. Weer op afstand lesgeven. Die had ik niet aanzien komen. We dachten op school allemaal: ‘De basisscholen mogen wel openblijven.’ Maar nee, toch niet.

Dinsdag de laatste schooldag, zodat de kinderen hun boeken en spullen die ze nodig hebben voor de thuisschool mee naar huis kunnen nemen. Het kopieerapparaat draaide overuren en zowaar; hij ging niet kapot. Iets wat regelmatig gebeurt op een moment dat het helemaal niet uitkomt. Als er rapporten geprint moeten worden, een schoolkrant of extra boekjes voor de komende periode. Dat viel gelukkig mee. Dat is gelukt. Er blijft echter een naar gevoel achter. Zo had ik het jaar niet willen afsluiten met de kinderen.

Maar ik wil niet dat mijn vreugde wordt weg geroofd door omstandigheden. Ik wil niet dat het uitzien naar kerst wordt verduisterd door alle negatieve dingen die nu op ons afkomen. Ik wil uitzien naar het Wonder van Kerst. Uitzien naar de komst van de Heiland. Maar dat is niet makkelijk. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen. Ik mag gaan naar mijn HEERE.

Gaan naar Hem voor hulp, vreugde, vrede… en ik weet dat Hij juist nu bij ons wil zijn.  Zoals we mogen lezen in Psalm 33: 18 - 22:

Zie, het oog van de HEERE is over wie Hem vrezen,
op hen die op Zijn goedertierenheid hopen,
Onze ziel verwacht de HEERE,
Hij is onze hulp en ons schild.
Want ons hart is in Hem verblijd,
omdat wij op Zijn heilige Naam vertrouwen.
Laat Uw goedertierenheid over ons zijn, HEERE,
zoals wij op U hopen.

Wij mogen weten dat Hij bij ons is en blijft. Dat we mogen uitzien naar een betere toekomst. Wij mogen weten van het Licht dat gekomen is in deze duistere wereld. Dat Licht dat alle duisternis heeft overwonnen. Jezus kwam als kind naar deze aarde en stierf aan het kruis, opdat wij nooit meer in duisternis hoeven leven.

Laten we dan zingen van de komst van onze Heiland, van vrede. Blijven zingen. Juist nu! Niet kijkend naar wat niet kan, maar naar wat we wel hebben en kunnen. De engelen zongen in de nacht “Ere zij God”. Zo wondermooi klonk dat uit de hemel.

De engelen brachten de blijde boodschap in een duistere wereld. Al vierhonderd jaar was er geen profetie gehoord, was het stil in Israël en toen kwam die blijde boodschap. Niet verkondigd door mensen, maar door engelen, boodschappers van God. Gezonden naar ons mensen. Gezonden ook naar jou en mij. Een boodschap van God:
 

Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, die voor heel het volk wezen zal,
namelijk dat heden voor u geboren is de Zaligmaker, in de stad van David; Hij is Christus, de Heere.
En dit zal voor u het teken zijn: u zult het Kindje vinden in doeken gewikkeld en liggend in de kribbe.

 

En daarna zongen zij het lied dat wij ook nu nog zingen mogen:

 Eer zij aan God in de hoogste hemelen,
en vrede op aarde,
in mensen een welbehagen.

We lezen het in Lukas 2. Elke dag opnieuw mogen we het lezen. We hoeven geen honderden jaren te wachten op deze boodschap, zoals het volk Israël. Elke morgen komt deze boodschap opnieuw naar ons toe in Gods Woord. Christus is gekomen voor ons. Gods licht schijnt door onze duisternis om ons te verlichten. Zoals we mogen lezen in Psalm 119:

Uw Woord is een lamp voor mijn voet
en een licht op mijn pad.

 

Laten we samen volhouden. Laten we samen uitzien. Laat het werkelijk advent zijn. Want:

“Het wordt kerst!”

 Dat kan niets of niemand tegenhouden! Laten we het dan ook samen met de engelen zingen:

 

ERE ZIJ GOD

 

#5 Zingen als alles tegenzit

God prijzen door te zingen. Best lastig tegenwoordig. In huis of buiten kan het. Uit volle borst meezingen met een mooi lied. Op school zingen we ook met de kinderen dan. Het is al een tijd geleden dat we als team samen zongen. In de kerk mogen we zingen, maar niet uit volle borst. Ingetogen moet het en dat is best lastig. Ingetogen zingen als alles in je juicht, maar het mag weer en voor de Heer maakt het niet uit hoe hard of zacht, uitbundig of ingetogen je zingt. Hij hoort ons.

En wat als alles tegenzit. Kun je dan nog wel zingen? Als je kijkt naar wat er allemaal gebeurt in de wereld om ons heen. En dan heb ik het nog niet eens over Corona. California staat in brand, in Wit-Rusland is vrijheid niet vanzelfsprekend meer, er is honger en ellende overal op deze aarde. Kun je dan nog zingen?

Ik las een stukje over meester Wim. Hij had geholpen tijdens de Watersnoodramp en daar dingen gezien en meegemaakt die hem diep aangrepen. Hij het kost hem moeite het een plek te geven de ellende en het verdriet dat hij heeft gezien. Als hij dan een tijd weer voor de klas staat en de kinderen hem aankijken Zegt de meester: zingen doen we vandaag maar niet, ik zou niet weten wat. Dan steekt een meisje haar vinger op en zegt: Meester we zouden kunnen zingen: “Als g’ in nood gezeten geen uitkomst ziet...” Dat raakt meester Wim diep.  Hij verbijt zijn tranen en even later klinkt er uit zijn klas het lied.

“Als g’ in nood gezeten, geen uitkomst ziet,
wil dan nooit vergeten, God verlaat u niet.
Vrees toch geen nood, ‘s Heren trouw is groot,
en op ‘t nacht’lijk duister, volgt het morgenrood.
Schoon stormen woeden, ducht toch geen kwaad;
God zal u behoeden, uw toeverlaat.”

Ergens snap ik die meester wel. Want ja zingen dat hoort toch bij blijdschap en niet bij al die ellende die hij heeft gezien. Als alles goed gaat, dan begin je vanzelf te zingen, te neuriën. Maar als alles tegenzit. Dan is huilen meer vanzelfsprekend dan zingen.

Wat is het geheim van zingen als alles tegenzit. Paulus en Silas doen het ook. Ze zijn gevangengenomen, zijn geslagen, hun rug, hun achterwerk, hun benen alles is kapotgeslagen. Gewond en beurs liggen ze daar in de gevangenis. Achter gesloten deuren hun voeten vastgeketend in een houten blok.

Handelingen 16: 23-24

23 En nadat zij hun veel slagen toegediend hadden, wierpen zij hen in de gevangenis en geboden de cipier hen zorgvuldig te bewaken.
24 En toen hij dat bevel gekregen had, wierp hij hen in de binnenste kerker en zette hij hun voeten vast in het blok.

 Het lijkt me dat je dan toch zult denken: zingen doen we nu maar even niet ik zou niet weten wat. Maar in het volgende vers lezen we:

 25 En omstreeks middernacht baden Paulus en Silas en zongen lofzangen voor God. En de gevangenen luisterden naar hen.

Daar kun je toch wel jaloers op worden. Op zo’n groot geloof dat je kan zingen als alles tegenzit. Maar laten we van hen geen heiligen maken. Want als ik lees, u mag er anders over denken, om middernacht dan zijn ze niet meteen begonnen met zingen. Wat is er in de tijd tussen de gevangenneming en middernacht gebeurt? Zijn ze begonnen met bidden en smeken en eindigde dat om middernacht met aanbidding en lofprijzing?

Gebeurt dat bij ons in het dagelijks leven ook niet? Dat je je vreselijk ergert aan iets wat er gebeurt, dat je al mopperend voor de tweede keer de keuken opruimt en spullen weglegt. Je chagrijnig de badkamer inloopt en boos roept dat iedereen zijn eigen troep moet opruimen. En je even later toch aan het schoonmaken bent en blij bent met de mensen in je leven? Dat je vrolijk meezingt met de liederen waar je naar luistert?

 Ik vraag me soms wel af. Zou ik ook als Paulus en Silas die omslag kunnen maken? Als ik gevangen zit, zou ik dan God kunnen prijzen met lofgezangen? In eigen kracht zeer zeker niet. Maar gelukkig hoeft dat ook niet. Er is een Helper door God aan ons gegeven en Hij zal ons nabij zijn. Ook als het duister is. 

Ik moet dan denken aan een lied van Sela:

Als alles duister is,
Ontsteek dan een lichtend vuur
Dat nooit meer dooft,
Een vuur dat nooit meer dooft.

En het hoeft dus ook niet meteen. Je mag eerst vragen, klagen en smeken. Als je maar in contact blijft met Jezus. Je wanhoop bij Hem neerlegt en er daardoor ruimte ontstaat voor hoop, geloof en lofprijzing.

 Ik hoop dat dit stukje ook een beetje licht mag uitstralen. Ja, er zijn veel beperkingen, niet alles wat we graag zouden willen, mag op dit moment. Maar laten we ons richten op wat nog wel mag en wat we nog wel hebben. Want God is niet verandert. Hij is en blijft dezelfde, vandaag, morgen en altijd. Gods liefde is voor jou, mij en iedereen.

Het kan zingen als alles tegenzit, het hoeft niet meteen en zonder klagen, maar het kan!

Alina

 

#4 Omzien naar elkaar.

In mijn vorige blog ging het erover dat plotseling alles anders was. En wat is er veel veranderd. De anderhalve-meter-samenleving moet het nieuwe normaal worden. We doen ons best. We houden afstand ook al is dat moeilijk. Afstand houden van vreemden, of de mensen die je niet zo leuk vindt, dat lukt nog wel. Maar van vrienden en familie, dat is een stuk lastiger.

En de veranderingen gaan door. Langzamerhand mogen we weer meer gelukkig. Helemaal hetzelfde als voor de coronacrisis wordt het nog niet, dat kan ook nog niet, maar het is een begin.  Zo ging het ook op school. Nu gedeeltelijk les, straks weer alle dagen, maar ook dat blijft anders dan dat het was. Anderhalve meter afstand houden van de kinderen en de collega’s het blijft vreemd en onhandig, maar we gaan ervoor. Maar wat doe je als een kind verdriet heeft? Dan blijf je toch niet op afstand? Ik kan dat niet. En ook gebeurt het wel dat tijdens het uitleggen een kind steeds dichterbij komt. We proberen het, maar het blijft zo onnatuurlijk. 

Nog even en dan kunnen we weer bij elkaar komen. Niet meer dan dertig mensen, maar de kerkdeuren mogen weer open voor de kerkgangers. Dan kunnen we als gemeente weer gedeeltelijk samenkomen, het is een begin. Wat een zegen was het de afgelopen weken dat er via het internet toch verbondenheid kon zijn met onze gemeente. Dat er kerkdiensten uitgezonden werden en we op die manier samen konden komen. Ja de kerk was dicht, maar de kerkdiensten gingen door. Er was misschien zelfs wel meer tijd om te luisteren en erover te spreken. Een van de duizend redenen tot dankbaarheid.

Bijzonder dat we zo ook mogen ervaren dat God voor ons zorgt. In deze tijd van vele vragen en onzekerheden is er één ding waar we niet aan hoeven twijfelen en dat is dat de HEERE er voor ons is. Ook al lijkt Hij ver weg, alsof deze corona-crisis Hem niet raakt. Ik las een stukje wat ik graag wil delen.

Satan zegt: Ik creëer ongerustheid, angst en paniek; ik veroorzaak de shutdown van bedrijven, scholen, kerken en evenementen en veroorzaak economische problemen.

Jezus antwoord: Ik zorg ervoor dat buren naar elkaar omkijken, versterk de familieband, breng de gezinnen weer samen aan tafel tijdens de maaltijd. Ik laat de mensen tot rust komen en laat ze zien de dingen die er werkelijk toe doen. Ik zal mijn kinderen leren om Mij om hulp te vragen op Mij te rusten en hun vertrouwen op Mij te stellen en niet op de wereld om hen heen, niet op hun geld of hun bezit. 

Ik vond dat een mooi beeld van hoe God werkt in deze tijd. Ja er is veel ellende om ons heen. En alhoewel ik in mijn naaste omgeving nog niet heel veel heb gezien van de ellende van het coronavirus, is dat niet voor iedereen zo. En ja dan komt die vraag wel naar boven. Waar is God in dit alles. Fijn om dan te weten dat Hij niet ver weg is, maar naast ons staat. Zelfs als je dat op dit moment niet voelt of zo ervaart. Hij is erbij. En sterker nog; Hij gebruikt het ook om ons te helpen om dichter bij elkaar te komen, om elkaar te kunnen helpen.

De angst en onzekerheid over hoe het nu verder moet blijft, we weten immers niet hoe het virus zich verder zal ontwikkelen en wat er allemaal nog komt. Dat doet me denken aan de discipelen. Hoe zullen zij zich gevoeld hebben, nadat Jezus was opgevaren naar de hemel. Het lijkt mij dat ook zij zich vertwijfelt hebben afgevraagd hoe het verder moest. Nu was hun Heiland, hun Steun en Toeverlaat echt weg. En de beloofde Trooster was er nog niet. Toch gaven ze niet op, ze kwamen samen en baden tot God.

Handelingen 14: 1
Dezen bleven allen eensgezind volharden in het bidden en smeken, met de vrouwen en Maria, de moeder van Jezus, en met Zijn broers.

Daarin vonden ze troost, kracht. Om jaloers op te worden.

Wij leven nu ook tussen Hemelvaart en Pinksteren, maar wij mogen weten dat de Heilige Geest gekomen is. Dat God ons een Trooster een Helper heeft gegeven. Die voor ons bidt als wij zelf de woorden niet kunnen vinden om onze angsten en noden bij de Heere te brengen.

Anderhalve meter afstand dat is de regel waar we ons aan moeten houden om zo de verspreiding van het Coronavirus tegen te gaan. Maar die anderhalve meter kan ons niet tegenhouden om een gemeente van Christus te zijn. Om God te loven, Hem om hulp en kracht te vragen, elkaar te ondersteunen en te helpen.  En ja ik mis het ook dat je niet meer een arm om iemand heen kan slaan als hij of zij verdriet heeft. Een knuffel om te laten merken dat je om iemand geeft. Maar we zijn inventief, naast de luchtzoen zijn er nu ook de lange afstandknuffel en de vriendelijke lach blijft natuurlijk altijd.
Nu komt wel de opdracht om naar elkaar om te blijven zien. Ik geef eerlijk toe, ik ben er niet zo goed in. Goede bedoelingen en voornemens genoeg, maar in de uitvoering gaat het niet altijd goed.  Een kaartje sturen, ja dat lukt nog wel af en toe. Maar echt omzien. Gelukkig zijn er in onze gemeente mensen die daar wel goed in zijn. Zo mogen we allemaal op onze eigen plek een klein lichtje zijn voor God. Ieder op zijn eigen manier. Ik hoop dat deze stukjes ook een klein lichtpuntje mogen zijn.

Laten we als gemeente voor elkaar bidden, elkaar helpen, elkaar ondersteunen ieder op zijn eigen manier met de gaven die we daarvoor van God gekregen hebben.

Alina

 

#3 Ineens is alles anders!

Alles wat altijd normaal was, is plotseling veranderd. Het dagelijkse ritme is compleet op zijn kop gegooid. Het contact met andere mensen is tot een minimum beperkt. We communiceren voornamelijk via de telefoon en whatsapp.

Ik moet er enorm aan wennen en ik denk vele met mij.

Het is nu maandagochtend, normaal gesproken zou ik op dit moment op school aan het werk zijn. We zouden de dag zijn begonnen met een kop koffie, gezet door Harm onze conciërge, bezinning, een rondje lief en leed en gebed.

Daarna in snel tempo de oefenwoorden in de verschillende spellingprogramma’s klaarzetten voor de leerlingen. Mijn mail checken en eventueel beantwoorden. En om negen uur de eerste leerling uit de klas halen voor extra rekeninstructie en vanaf dat moment komen en gaan de leerlingen in een strak schema. Rekenen, spelling, woordenschat oefenen en sociale gesprekjes wisselen elkaar af. Tussendoor een kwartiertje pauze om wat bij te kletsen met collega’s. En tussen de middag snel eten en pleinwacht lopen. Om ’s middags in hetzelfde ritme door te gaan tot half drie. Alle gebruikte materialen weer opruimen, de laatste mails beantwoorden en als er geen gesprekken of vergaderingen zijn op tijd naar huis.

Een normale werkdag.

En nu? Nu zit ik om half acht achter mijn laptop aan de eettafel. Ik check mijn mail en zet de spellingprogramma’s klaar voor de leerlingen. Ik maak de weektaak voor de leerlingen met een eigen leerlijn en mail deze door naar de ouders en de leerling zelf. Ik controleer in Snappet (het online lesboek van de leerlingen) of alle lessen openstaan, zodat ze kunnen werken en geef via de mail nog wat extra hulp en uitleg bij de lessen.

En dan kan ik even niet verder. Het is geen echt contact wat ik heb. Ik zie niet aan de lichaamshouding of ogen hoe het met de leerlingen gaat. Dat is lastig. Videobellen? Dat doet de eigen leerkracht gelukkig. Dat is niet mijn ding, daar hou ik echt niet van. Maar het contact mis ik wel. Deze manier van werken maakt mij onrustig. Doe ik wel genoeg, hoe gaat het met de leerling die zoveel moeite heeft op school?

En dan lees je om je heen dat er zoveel mensen tot rust komen in deze situatie. Ze brengen meer tijd door met God, er is zoveel tijd voor bezinning en Bijbelstudie. Mij lukt dat niet. Ik ben te onrustig. Terwijl ik dacht er juist heel veel tijd voor te hebben, toen de eerste berichten kwamen dat de scholen dicht zouden gaan. Ik had de impact van alle maatregelen echt onderschat.

Terwijl de kinderen begonnen zijn aan hun dagtaak voor school, bak ik een notencake en schrijf deze blog. Kijk ondertussen regelmatig of ik via de app of mail een vraag heb van een leerling die hulp nodig heeft of een digitale bemoediging dat het goed gaat.

Wat kunnen we doen aan die onrust, het gebrek aan tijd doorbrengen met God? Wat ….?

Gelukkig de Heere kent ons, ziet ons hart. Hij weet van de drukte in mijn en misschien ook wel jouw hoofd. Weet dat het geen onwil is dat we minder tijd met Hem doorbrengen. Het hoeft ook niet persé met uitgebreide Bijbelstudie en lange gebeden. Laten we ons zelf rust geven. God hoor ook het schietgebedje! Het luisteren naar een lied of het lezen van alleen een Bijbeltekst en daar wat over door mijmeren, ook dat is goed. Ook op die manier worden we gevoed en ontvangen we kracht om te groeien en te bloeien op de plek waar we nu zijn, in de situatie waarin we nu leven.

Want God heeft beloofd dat als we op Hem vertrouwen, Hij rondom ons zal zijn, als de berg Sion, die niet wankelt maar eeuwig blijft bestaan.

 

Psalm 125:1 en 2

Wie op de HEERE vertrouwen, zijn als de berg Sion,

die niet wankelt, maar voor eeuwig blijft.

Rondom Jeruzalem zijn bergen,

zo is de HEERE rondom Zijn volk,

van nu aan tot in eeuwigheid.

 

Laat dit ons tot troost zijn in deze verwarrende en schijnbaar onrealistische periode. God is erbij, Hij ondersteund ons, draagt ons, ziet ons, helpt ons. We hoeven alleen maar onze zorgen te brengen bij het kruis, bij Jezus, bij God. Drie woorden zijn genoeg: “Heere, help mij.”

Alina

 

#2 Vol vertrouwen gaan. 

En dan plotseling leven we al in de maand maart. In januari en februari heb ik altijd het gevoel dat het jaar net begonnen is en er overal nog heel veel tijd voor is. Het nieuwe jaar is immers net begonnen.

Maar zodra maart op de kalender staat is dat gevoel wel over. Maart dat betekent dat de winter plaats gaat maken voor de lente. Alhoewel het dit jaar wel lijkt alsof de herfst maar niet op wil houden. De herfststormen zijn overgegaan in voorjaarsstormen en de winterse kou heb ik nog niet echt gevoeld. Niet dat ik dat heel erg vind, ik ben niet zo’n fan van sneeuw en gladheid.

Mijn favoriete seizoen is toch echt de lente. De natuur die weer begint uit te lopen, de zon die een behaaglijke warmte verspreidt. Genieten van Gods schepping het nieuwe leven dat overal zichtbaar is.

Deze tijd van het jaar is ook het moment dat we stilstaan en ons verwonderen over Gods grote liefde voor ons. Zoals we lezen in Joh. 3: 16

"Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft."

Dat kun je je toch bijna niet voorstellen. Je enige kind geven? Abraham deed het bijna. Hij gaf zijn zoon Izak over aan God. Zo groot was Abrahams vertrouwen in God, in Zijn liefde voor hem, dat hij wist dat het allemaal goed zou komen als hij gehoorzaam was aan God.

Jakobus 2: 23 "En Abraham geloofde God, en het is hem tot gerechtigheid gerekend, en hij werd een vriend van God genoemd."

Is mijn vertrouwen ook zo groot dat God alles goed zal maken? Kan ik alles overgeven in het vertrouwen dat het uiteindelijk goed zal komen? Best een indringende vraag. Ik hou graag alle touwtjes in mijn eigen handen, ben best een control-freak, vertrouw het meest op mezelf. Vertrouw ik Gods wijsheid, liefde en trouw? Is mijn geloof zo groot? Nee mijn geloof is niet groter dan een mosterdzaadje. Maar meer is ook niet nodig. Ik hoef het niet zelf te doen. God wil het ons allemaal geven.

De Heere vraagt van ons vertrouwen. Vertrouwen dat hij doet wat goed voor ons is. Ook al zien wij dat anders, willen we een goede gezondheid en een leven zonder grote tegenslagen. Dat is niet wat we krijgen. Dat is ook niet iets wat God ons belooft, als we Hem vol vertrouwen volgen. Wel belooft Hij ons uitzicht op een betere toekomst, een eeuwig leven zonder ziekte, verdriet en pijn. Een toekomst klaargemaakt door Zijn Zoon, Jezus Christus.

In deze tijd van het jaar staan we stil bij de weg die Jezus ging op weg naar het kruis. Om door zijn lijden en sterven ons te verzoenen met Zijn Vader. Om onze zonden te bedekken met zijn bloed.

Zoals Petrus het zegt in 1 Petrus 2: 24 “Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, opdat wij, voor de zonden dood, voor de gerechtigheid zouden leven. Door Zijn striemen bent u genezen."

Laten we vol vertrouwen op Gods grote liefde voor ons op weg gaan. Gaan achter Jezus aan. Gaan op weg naar het kruis en het eeuwige leven, wankelend, struikelend, stap voor stap, maar gaan!

 

 

#1 Een BLOG.

Plotseling komt daar de vraag: “Zou jij het leuk vinden om te bloggen over het “gewone” leven in combinatie met het leven als gemeente lid en het geloof”

Wat doe je dan, als je dat inderdaad heel leuk zou vinden. Eén ding heb ik geleerd. Niet meteen ja zeggen. Dat is meestal wel mijn eerste reactie op iets nieuws, iets leuks. Maar soms doe je dan een belofte die je niet na kunt komen. Niet omdat je het niet wilt, maar omdat het gewoon niet lukt. Omdat de tijd ontbreekt, of je lichaam niet wil, de energie er gewoon niet is.

Oké, we gaan erover nadenken. Voor- en nadelen afwegen. En dat is niet mijn sterkste kant, want als ik iets leuk vind zijn er meestal meer voor- dan nadelen. Maar toch…

Wat ik mij nu afvraag is: “Ben jij, die dit leest, wel geïnteresseerd in wat ik schrijf. Vind jij het leuk om te lezen.” Dat vind ik lastig, dat maakt mij onzeker. De achterliggende vraag is eigenlijk: “Mag ik er zijn?” En is dat niet een vraag die ons heel vaak onbewust bezig houdt.

Je voelt je onbelangrijk, als je kijkt naar anderen en wat zij allemaal bereiken in het leven en wat ze allemaal doen. En je vraagt je af: “Wat is mijn meerwaarde, mijn doel, tel ik wel mee?”

Soms voel je je eenzaam, je hoort erbij maar dat voel je niet altijd. Het lijkt of je aan de zijlijn staat en kijkt naar hoe de anderen actief bezig zijn, maar jij doet niet actief mee.

Toch mogen we er allemaal zijn. Het antwoord is dan ook: “Ja!” Ook jij mag er zijn, ook jij bent belangrijk. Ook ik mag er zijn!

Deel uitmaken van het Koninkrijk van God en van de gemeente Hagestein - Hoef en Haag. Iedereen, op zijn eigen manier en op zijn eigen plaats, mag er zijn, heeft een functie, is belangrijk.

Zoals Paulus schrijft: “Zoals wij in één lichaam vele leden hebben en de leden niet alle dezelfde functie hebben, zo zijn wij, hoewel velen, één lichaam in Christus, maar ieder afzonderlijk leden van elkaar.” (Romeinen 12:4 en 5).

Hoe mooi is dat. Eén in Christus, die het Hoofd wil zijn van ons, ons lichaam.

“Van Christus uit wordt het hele lichaam samengevoegd en bijeengehouden door elke band die ondersteuning geeft, overeenkomstig de mate waarin ieder deel werkzaam is. Zo verkrijgt het lichaam zijn groei, tot opbouw van zichzelf in de liefde.” (Efeze 4: 16)

Zo mogen wij allemaal een bijdrage leveren aan de kerk, hier in Hagestein - Hoef en Haag, maar ook aan de Kerk wereldwijd.

Zo wil ik ook graag een bijdrage leveren, heel klein, heel eenvoudig, woorden, een blog.

 

Alina